Atin Ang Gabi

Ikaw, ako,

kape at kuwento.

Dala ng magkaugnay na hapdi

itong higpit ng pagsalubong sa sandali.

Ito ang naging simula:

Minsan tayo ay tumigil sa paggalaw

at nanatili sa iisang lugar.

Hinayaan ang banggaan ng mga kapalarang iba-iba ang tangan.

Bumalik tayo sa nagdaang panahon.

Ikaw at ako, sila --- ang pinagsaluhan.

Binilang ang araw ng pagsasama

nang sabay tapon sa mga panghihinayang.

Ipinaaalala sa atin na wala na rin namang silbi

ang pag-inda sa lungkot na minsan nilang dala.

Tiyak ang paglaho ng kung anong bahid ng alinlangan.

Hindi natin sila kailangan.

At naganap ang hindi inaasahan: Napunit ang langit

sa pagsiklab ng sandali.

Ating ipinagdiwang itong minsang pagtatagpo

sa pinakamahabang gabi.

Ngunit walang katiyakan

itong pananatili ng mga sandali,

bagamat magkatabi at masaya

hanggang sa tahimik na pag-uwi.

Sa ngayon nababalutan ng pag-unawa itong pagsasama.

Isinantabi sa kaloob-loobang sulok ang pananabik.

Maselan ang pagbitaw sa mga salita.

Walang nangangako sa takot na walang maaako.

Hanggang sa muli,

mananatili sa kalagitnaan itong tagpo.

Di tiyak ang pagpapatuloy o pagtatapos

ng ating kuwento.