In which I can't stop writing

Delubyo

Walang pakundangan ang pag-agos ng mga itim na luha sa mga namumula kong pisngi. Pagod. Pagod na'ko sa kakaiyak. At sa kakaisip. Ilang gabi din kitang hinintay, ilang gabing ibinaon ko sa alak ang delubyong dulot mo sa pobre kong puso.

Ngayon nanunumbalik ang mga alaala mo, mga alaala nating dalawa. Ang mga lasing na simula. Mga patagong halik sa kwarto ni Tina, ang mahigpit mong yakap sa hagdan habang nakatalikod si Cara. Ang muling pagkikita at ang pagpapasya na, "Ano? Akin ka na lang ha."

Mistulang bagyo kang dumating sa buhay ko. At nagpakalunod ako sa paanyaya ng iyong matatamis na halik at sa mga nakakahumaling mong bulong, dala ang pangako ng marahas at madamdaming pagtatalik. Puso, katawan, buong buo kong inialay sa'yo ang sarili ko.

Sayang, at kinailangang humantong sa ganito. Ang palitan ng masasakit na salita, kung saan mangiyak-ngiyak akong nagmakaawa na, "Huwag muna ngayon, saka na natin pag-usapan ito. Saka na. Pakiusap, saka na."

Sa loob-loob ko, "Hindi na. Ayoko na." Bukas na ang mga mata ko sa katotohanang tapos na ang lahat, at walang sukling maiaabot ang nasalanta kong puso kundi, "Patawad, minsang mahal. Huli na ang lahat para sa ating dalawa."

Ganun pa man, "Salamat." 

Tandaan mo, wala nagkasala, biktima lamang tayo ng mapaglarong tadhana.